Zomer 2003 maakten wij veel mee. De drie jaren ervoor waren niet bepaald rustig geweest, met de geboorte van onze zoon en dochter en het overlijden van mijn ouders. Maar zomer 2003 stond alles écht op zijn kop: het buurhuis ontplofte door een gasexplosie en ons eigen huis werd onbewoonbaar. Hoe onbewoonbaar, dat was op het 8 uur journaal te zien. Hoe gevaarlijk, dat was te zien bij het programma Weekend 112. De buurvrouw overleefde de gevaarlijke explosie en ook onze kinderen en oppas bleven gelukkig ongedeerd.
Het was een traumatische gebeurtenis indertijd. Naarmate we het verwerkten, werd het gaandeweg een schokkende gebeurtenis, een life event. Onze huizen waren ontploft, ontwricht en kapot (de explosie trof meerdere buren) en wijzelf stonden te trillen op onze grondvesten. Na een traumatische ervaring heb je tijd nodig om je evenwicht te hervinden. Bovendien moest ons huis herbouwd worden. Met kantoor aan huis zoals ik had, wil dat zeggen dat ik van de ene op de andere dag zonder huis en zonder kantoor zat. Sterker nog: mijn kantoorspullen waren in de eerste dagen na de explosie onvindbaar. Wij trokken tijdelijk in een woningbouwhuis, ons toegewezen door de burgemeester in persoon.
Wat mij opviel in die tijd was dat mensen in die tijd gewoon aan mij vroegen: “hoe gaat het met je werk” of “hoe gaat het met je bedrijf”? Ik stond iedere keer versteld van die vraag. Hoewel het leven voor anderen door was gegaan, was ons leven stil gevallen, met de berg onverwacht werk die we voor onze kiezen kregen. U kent de verhalen wel van de mensen die met een verbouwing bezig zijn. Daar zaten wij ongewild plotsklaps middenin en we konden weinig anders doen dan van keukenboer naar aannemer rennen en weer terug. Zes maanden later was het huis herbouwd en konden we terug. Twee verhuizingen binnen een half jaar verder, met tussendoor een herbouw van je eigen huis en met een schokkende gebeurtenis nog in je benen.
De vraag in die tijd “hoe is het met je bedrijf?” heeft me aan het denken gezet. Hoe kon het dat mensen mij die vraag stelden? Is het niet zo dat iedereen kan weten hoe druk je het hebt? Zien we misschien met zijn allen over het hoofd hoe tijdrovend sommige dingen zijn? Krijgen we daar misverstanden, spanning en stress van?
Gaandeweg heb ik het idee voor de Balanstool Priorities.nu – de berekening van de balans tussen werk en privé uitgedacht. In 2005 is de stap gevolgd om voor de ontwikkeling ervan een Europese subsidie aan te vragen. Eind 2007 is de balanstool Priorities.nu gelanceerd en tot 2013 als gratis internetapplicatie beschikbaar geweest.
In de praktijk miste ik een boek waaruit ik kon putten om mijn balans tussen werk en privé vorm te geven. Er was geen goede informatie voor deze veranderde tijd waarin mannen en vrouwen werken en, zoals wij, er een gezin naast hadden. Wat voor mij niet bruikbaar bleek, waren de ‘blije boekjes’ met oppervlakkige, korte stukjes in verschillende glossystijlen. ‘Binnen vijf minuten je leven in balans’ en dat soort kreten: het werkte niet om het onderwerp balans werk privé, work life balance, goed te doorgronden.
Gaandeweg is preventie van en oplossingen voor werkdruk en stress de specialisatie van Priorities geworden. Bij Priorities vindt u werkende oplossingen voor werkdruk. Als eigenaar van Priorities zet ik mij daar iedere dag graag voor in!
Sandra Kruijt
(deze post werd gepubliceerd in december 2009 en voor het laatst bijgewerkt in juli 2023).
Ik herinner het me nog, Elton
Ik kan me helemaal voorstellen dat je na een dergelijke gebeurtenis tijd nodig hebt om je balans te hervinden en dat je bedrijf/werk dan niet op de eerste plaats komt! Je werkt tenslotte om te leven en niet andersom.