Zij heeft wat meegemaakt. Niet zomaar iets, maar keer op keer op een hele jonge leeftijd, in een tijd dat er geen oog en geen tijd was voor het kleine meisje dat ze toen nog was. Ik heb nu zelf kinderen en soms moet ik denken aan wat zij heeft meegemaakt zo jong als zij toen was. Wij waren jeugdvriendinnetjes. Kenden elkaar van de skipiste in Iran. Daar woonden wij als expats. Later woonden wij weer in Nederland.
We hielden altijd contact, omdat onze ouders dat zo voor ons hadden uitgestippeld. Voor mijn gevoel werd ik soms verplicht uit logeren gestuurd. Achteraf kan ik wel zeggen, dat ik misschien een beetje aan haar werd uitgehuwelijkt. Ik was het daar niet altijd mee eens, iedereen die ons samen ziet, ziet onze verschillen, maar gaandeweg vergroei je met elkaar en ga je van elkaar houden. Je bent jeugdvriendinnetjes en een jeugdvriendinnetje laat je niet zitten.
Wij hadden wel wat gemeen. Ik groeide op onder een extreem strenge moeder. Zij onder een vader die extreem in haar teleurgesteld kon zijn. Niets deed ze goed genoeg. Ik trouwens ook niet, maar ik had het geluk dat ik graag lees en van filosofie houd, dus ik kon uitknobbelen dat ik het niet was die niet deugde.
Daarnaast kwam ik een goede liefde van mijn leven tegen. Een ‘good guy’. Haar love of her life was een ‘bad guy’ en die liet het niet na haar nog even te zeggen hoezeer ze niet voldeed. Tel alles bij elkaar. Een stel pestende secretaresses op haar werk als receptioniste bij Arthur Andersen en toen was het gebeurd. Ze was weggepest en was mentaal volledig ingestort. Ze krabbelde gelukkig weer wat op, maar was inmiddels arbeidsongeschikt en volledig afgekeurd voor werk.
Herkeuringsronde arbeidsongeschiktheid van Donner
Jaren later was er de herkeuringsronde van Donner. Alle arbeidsongeschikten werden opnieuw gekeurd. Bij haar veroorzaakte dat zo’n extreme stress, ook door een verzekeringsarts en een advocaat die maar geen begrip voor haar situatie leken te hebben en nooit aan haar kant leken te staan. Enorme onzekerheid en stress, een nieuwe beslissing van de verzekeringsarts dat ze, ondanks al haar mentale klachten, een paar uur per week vrijwilligerswerk kon doen. De stress en onzekerheid verhoogden en ze ging steeds verder mentaal achteruit.
Als ik zou willen had ik nog een paar procedures kunnen voeren. Een klachtprocedure tegen de advocaat, een ombudsman procedure, een procedure wegens beroepsfouten tegen de falende verzekeringsarts. Maar ik kan de weinige tijd die ik heb, beter aan het bezoeken van haar besteden.
Ik heb de verprutste WAO-procedure voor haar uit het slop kunnen trekken en afgemaakt. Ze heeft het ‘gewonnen’, maar zij zat inmiddels als grote verliezer gedwongen opgenomen op een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis. Je zit daar niet voor niets. Of je bent een gevaar voor jezelf óf je bent een gevaar voor anderen. Geen haar op mijn hoofd die eraan twijfelt dat zij daar zit vanwege het eerste.
Gedwongen opgenomen in de psychiatrie
Zij is mijn verstopte geheimpje. Ik denk dat ik een van de weinige mensen ben die haar kennen zoals ze is. Met anderen erbij doet en zegt ze rare dingen. Maar in het echt is ze lief, grappig en warm. Zij maakt mij aan het lachen zoals niemand mij aan het lachen kan maken. Zo raar kan ze doen en dan schateren we het uit. Ik ken haar kwaliteiten. Kort voordat ze werd opgenomen, kreeg ze nog een uitnodiging om bij de talkshow van Pauw & Witteman aan tafel haar WAO-herkeuringsdrama-verhaal te komen vertellen. Zij regelt dat als het moet, met haar opmerkelijke telefoonkwaliteiten. Maar de spanning van dat interview zou ze niet aankunnen, daarom heeft ze het niet gedaan. Kort daarop werd ze opgenomen en zo zit ze er nog steeds bij.
Bij mij is zij op haar gemak. Ik ook bij haar trouwens. Ik stel geen eisen, want dat is wat er bij haar fout ging. Dat degene die je opvoedt van je vraagt dat je iemand anders bent dan je bent. Dat je als het ware niet kunt leveren. Dat je je iedere dag leveringsonbekwaam voelt.
Zij is mijn verstopte geheimpje. Nu nog wel en op een dag niet meer. Ik heb vertrouwen in haar. Gewoon omdat ik dat heb én omdat het haar toekomt én omdat ik vind dat iedereen in het leven het recht heeft op tenminste één iemand die vertrouwen in je heeft. Daarom denk ik dat ze op een dag gewoon te voorschijn springt. “Hier ben ik weer”.
De werkgever die haar dan in dienst neemt voor een uurtje per maand (meer zou ze waarschijnlijk niet aankunnen), om haar niet aan de zijlijn van onze maatschappij te laten staan, draag ik dan voor een prijs voor. Die werkgever krijgt er bovendien twee voor de prijs van een. Want ik denk dat ik haar dan zal begeleiden net zoals ik nu, binnen mijn beperkte mogelijkheden met werk en kinderen, een beetje voor haar zorg.
Door en voor mijn lieve jeugdvriendin ben ik sinds 2010 Ambassadeur Mentale Gezondheid en draag ik het belang uit van psychische gezondheid. Eerst deed ik dit via Fonds Psychische Gezondheid, dat nu Mind heet. Nu vooral vanuit Priorities. Deze post heb ik als hommage aan mijn jeugdvriendin laten staan. Inmiddels is niet meer de verwachting dat zij de kliniek ooit nog zal verlaten. Ze heeft er een veilig bestaan, hoewel ze door medicijngebruik een ander mens is geworden dan zij vroeger was.
Deze post plaatste ik voor begin 2010. Als hommage aan haar laat ik het staan. Geactualiseerd mei 2022.
Work hard. Live balanced. Sandra Kruijt
